طالع بینی ازدواج

تو مرایادکن

             یا نکنی

باورت گربشود

           گرنشود

حرفی نیست

اما

نفسم می گیرد

در هوایی که نفس های تو نیست...

تو مرایادکن

             یا نکنی

باورت گربشود

           گرنشود

حرفی نیست

اما

نفسم می گیرد

در هوایی که نفس های تو نیست...

تو مرایادکن

             یا نکنی

باورت گربشود

           گرنشود

حرفی نیست

اما

نفسم می گیرد

در هوایی که نفس های تو نیست...

زیردوشم فکریک دوش ملایم میکنم

روی دوشم گوش راسیمین غانم میکنم

ازقفس های دوپاترسیده ام چندیست که

خویش راازسایه ی خودنیزقایم میکنم

          گلی که لای موهای کتابه
        هنوزم مثل چشمای تو خوابه
         اگه بیدارنشه باهیچ باهاری
          آدم بایدبره مرگی بخوابه

آن پرچمی که برسربام حریم توست                  راه بهشت رابه محبان نشان دهد

بی امتحان مرابه غلامی قبول کن                     رسواشوددلم اگرامتحان دهد 

 ذره بین مرگ زشتی دست ماست               شاهنامه های خشتی دست ماست

مابه سازشب نمی رقصیم تا                        تارستاربهشتی دست ماست

آی آیینه چرا

       اینگونه نشانم میدهی

                     این کیست که

                              جای من می خواهی به چشمم قالب کنی

آیینه بودندآیینه های قدیم

 آهای تو که ایستاده ای وبه من ذل زده ای 

                                 چشم بودند چشمهای قدیم               

شدحکم دلت به حکم عقل تو وتو                         چون مار شدی ومن شدم پونه ی تو

ازچشم تو افتادم وچون اشک زدم                         باعمق وجود بوسه بر گونه ی تو

تو استاد محبت هستی وعشق                         بوددانش پژوه کارشناسی

جنون پیش نگاهت پاس کرده                            دوواحدمبحث لیلا شناسی

چند‍ پسته لال مانده است

آن هاکه

         لب گشودند

                          خورده شدند

آن هاکه

        لال مانده اند

                       می شکنند

دندان سازراست می گفت:

پسته ی لال.....سکوت دندان شکن است

                                                     (جاویدروان حسین پناهی)

دراین عصری که آهن حکمفرماست                                زمین زندانی بیدادسرماست

به زیر بارش خشم گلوله                                             بدون چتر آزادی چه تنهاست

به طبل خویش کوبد مطرب مرگ                                  نوای هرمسلسل دو٬ر٬می٬فاست

به پای آز٬آزادی فنا گشت                                          به دست جاهلیت بی کم وکاست

سوال این است تا کی همچوحیوان                           بشربانوع خوددرجنگ ودعواست

دموکراسی به زور تیغ آیا                                          یگانه راه حل این معماست

شبان٬گرگ شبان گله گشته                                  شبان ازمابودازماوبرماست

دوباره آدمی بی یارویاور                                         میان حلقه ی انسان نماهاست

نشسته کنج ایوان مست وبی درد                        عدالت گستری را درتمناست

توکه ذکرفرج ذکرلب توست                                   توکه دستت به سمت آسمانهاست

ظهور بت شکن را خواستاری                              به غیرازتوچه کس حجار بت هاست

نشسته منتظرمنجی موعود                              بگویدیاعلی با هرکه برخاست

نوای سینه ام نای خویش می سوزد                             چو آتشی که فقط جای خویش می سوزد

هنوز درپی یک رنگی رفیقانم                                        دلم به ساده دلی های خویش می سوزد

درد را شمع شب افروزی نیست                      دیده را وصل فلق روزی نیست

بهر آنکس که ندارد عشقی                            زندگی آش دهن سوزی نیست

بدترین مرگ ها بی عشقی است                  برچه می ارزد صدف؟برگوهرش

داشتم تو ورقه هام دنبال مطلب جدیدی که نوشته بودم می گشتم که برحسب اتفاق چشمم افتاد به شعر فوق از مولانا که بیتی از غزلیات شمسه بی اختیار حال عجیبی بهم دست داد ودر این روزگاری که همه به نوعی گرفتار روزمرگی شده ایم تجربه لحظاتی این چنین واقعا غنیمته راستی نظر شما در مورد بیت فوق چیه؟چرا بعد از گذشت قرن ها هنوز کلام مولانا برای بشر امروز تازه است وحرفی برای گفتن داره

عشق ستون همه هستی است                 هستی از آن در طرب ومستی است

ای خوش ازاین عشق شقایق شد              دمبدم ودمبدم عاشق شدن

دل شدگی حاصل عمرگل است              بی دلی افسانه هر بلبل است

لیلی اگر داشت به سرشورعشق               قیس اگر داشت به دل نور عشق

این همه از معجزه عشق دان                  عشق کند نام تو را جاودان

لب نکنم باز مگر گویم عشق               فخرمن این است که می جویم عشق

موی مرا بسته به زلف خدا                    کرده مرا بر غم خود مبتلا

از ازل این شیفتگی بامن است               راضی ام از این دل لیلاپرست

سرخوش ازاین باده لیلایی ام                 گرچه اسیر غم تنهایی ام

یارب از این عشق رهایم مکن              بی کسم از خویش جدایم مکن                           

بیهوده

       به دور خویش

                         می گردی

بقا؛فنا؛بقا

              لیلا

درجواب هو         خواجه گوید:کو

سکس سکسکه ی

                         مستی را دریاب

                                             قلندر

                                                      یاهو

من

  روح شده ام

                   روحی سرگردان

                                       که

در برزخ چشم های تو

                           منتظر

                                 قیامت

                                          عشق

                                                 است

درانتخاباتی

               آزاد

تک تک سلول هایم

                         بااکثریت آراء

                                       تورالایق کرسی قلبم می دانند

عقل اما

          می گوید

                    تقلب شده؟؛؛

                                      رای من گم شده...

بارالها

تو خودت میدانی که در مستی های بی غل وغش شبانه ام ودر خماری های تنها ودلگیر هر سحرم نور تورا میجستم تو میدانی که در شراب عشق غسل کرده ا م وهنوز نشیه ی طعم تلخ باده ی انتظارم ...

از همان روز که خسته ورنجور تمام کوچه های غریبی وبی کسی را آمدم وبه در خانه ات رسیدم به صداقت پیمانی که با تو بسته ام هنوز از روی همین زمین خاکی برای همه ی چلچله ها دست تکان می دهم .

تورا به شب مویه های بی آلایش نمناکم به سجاده های خیس بارانم به پاکی ناب ترین لحظه های کودکی ام به حرمت اشکهایی که ضمیمه ی نگاه عاشقانه ام می شود خودت عشق را به من بیاموز